دعای مومنین برای ظهور/ تاثیر توجه خالصاله به امام زمان(عج)

جمعه هاي انتظار؛

دعاي مومنين براي ظهور/ تاثير توجه خالصاله به امام زمان(عج)

همان اندازه که تو به ياد امام باشي، او هم به ياد توست. نمي شود آدمي به ياد خدا نباشد؛ امّا توقّع داشته باشد که خدا مثل اولياي خاصّ خودش به او توجّه کند.

خبرگزاري مهر، گروه دين و انديشه: آيت الله موسوي اصفهاني در کتاب گرانسنگ مکيال المکارم احاديثي را که دلالت بر اين ويژگي امام مهدي (عج) مي کنند ، اشاره نموده است:« محبّت آن حضرت عليه السّلام به مؤمنان و محبّت مؤمنان به آن حضرت از مهم‌ترين انگيزه‌هاي دعا کردن براي آن حضرت و درخواست تعجيل فرج آن جناب از پروردگار متعال است.

و امّا: دسته‌هاي مختلفي از اخبار بر محبّت آن حضرت عليه السّلام نسبت به مؤمنين دلالت دارد، از جمله:

١ -احاديثي که دلالت مي‌کند: امام ...به منزلۀ والد مهربان و پدر شفيق و براي آن‌ها از پدر هم مهربان‌تر است.
٢ -اخباري که دلالت دارد: شيعيان به منزلۀ برگ‌هايي براي درخت امامت هستند.
٣ -رواياتي آمده که: امام به خاطر حزن شيعيانش محزون و در مصايب آن‌ها متأثّر و در بيماري آن‌ها متألّم مي‌گردد.
۴ -احاديثي که دلالت مي‌کند: امام عليه السّلام براي شيعيانش و در حق آنان دعا مي‌کند.
۵ -رواياتي دلالت دارد که: امام عليه السّلام انفال و مانند آن را براي شيعيانش در زمان غيبت مباح نموده است.
۶ -اخباري دلالت مي‌کند که: امام عليه السّلام براي دوستانش دادرسي مي‌کند، در موارد بسيار نيز اين امر اتفاق افتاده که بعضي از آن‌ها را در اين کتاب آورده‌ايم.
٧ -آنچه دلالت مي‌کند که امام عليه السّلام در تشييع جنازۀ مؤمن حاضر مي‌شود.
٨ -احاديثي که حاکي از گريستن امامان عليهم السلام هنگام گرفتاري دوستانشان و هنگام وفاتشان و غير اين‌ها مي‌باشد.»(۱)

با توجه به موارد فوق الذکر«ما هرچه داريم، به واسطه فيض و لطف و محبّت اهل بيت است؛ امّا ايشان در برابر محبّت بيکرانشان چيزي از ما نمي خواهند؛ چرا که محبّت ايشان عليه السلام خدا گونه است؛ ولي شرط محبّت اين است که ما نيز شرط وفا را نگه داريم.

هر قدر ما در برابر عنايت‌هاي مولايمان سپاسگزارتر و قدردان‌تر باشيم، از محبّت‌هاي ويژه حضرت بيش‌تر استفاده خواهيم کرد و اگر خداي ناکرده، محبّت‌هاي الاهي مولايمان را ناسپاسي و فراموش کنيم، برخلاف مقتضاي محبّت و وفاداري عمل کرده و در نتيجه، خودمان را محروم ساخته ايم. از بهترين اوقات عمر که انسان طعم محبّت را به خوبي مي‌چشد، دوران جواني است.

آدمي در دوران کودکي و خردسالي، محبّت را با نوعي ادراک ناآگاهانه درک مي‌کند. کودک، محبّت مادر، پدر و نزديکان خود را مي‌فهمد؛ ولي لذّت آن را آگاهانه درک نمي کند و در نتيجه، قدرش را نمي داند؛ امّا از آغاز دوران بلوغ به بعد، مزه محبّت را خيلي خوب مي‌چشد. اين ويژگي، مخصوص دوران جواني است و بعد، شيريني محبّت در اين سطح باقي نمي ماند؛ به اين جهت [جواناني ]که در اين دوران طلايي و پربها زندگي مي‌کنند.

يادآوري مي‌کنم که قدر اين دوران را بدانيد و از محبّتي که در دل‌هايتان موج مي‌زند، به نيکوترين شکل استفاده کنيد. بدانيد که چه کسي را بايد دوست بداريد و به چه کسي بايد دل بدهيد. کسي شايسته دلدادگي است که هيچ چشم داشتي از ما نداشته باشد؛ هيچ گاه ما را از ياد نبرد، و به هر مقدار ما لياقت و ظرفيت محبّت او را داشته باشيم، او مضايقه نکند.

آدمي وقتي کسي را دوست مي‌دارد، دلش مي‌خواهد محبوبش نيز به ياد او باشد. اگر شخصي بداند که رفيقش در عين دوري ظاهري، دلش همواره متوجّه او است، به وفاداري چنين رفيقي افتخار خواهد کرد. حال اگر بدانيم محبوبي داريم که هيچوقت فراموشمان نمي کند و به محض اين که به او توجّه قلبي بيابيم، پاسخمان مي‌گويد، بهترين يار و رفيق خويش را يافته ايم. او همان امام رؤوفي است که اگر در دلت هم صدايش کني و بگويي:

السّلام عليک يا اباصالح، پاسخت را مي‌دهد. با اين اوصاف، آيا کسي بهتر از او پيدا مي‌شود تا آدمي دوستي اش را به او هديه بدهد؟ هرچه خوبي وجود دارد، در وجود مقدّس حضرت جمع است؛ هر صفت و خصلت دوست داشتني را که فرض کنيد، بهترينش را داراست؛ پس قدر اين دل‌هاي پاکتان را بدانيد و بکوشيد دل‌هايتان را به او بدهيد که او شايسته دلدادگي است. هرچه مي‌توانيد به ياد او باشيد تا او بيش‌تر به ياد شما باشد.

رابطه بين ما با محبوب‌هاي حقيقي فقط گزاره ادبي و شاعرانه نيست؛ بلکه حقيقت ثابت است. آدمي آن گاه که کسي را دوست مي‌دارد، دلش مي‌خواهد محبوبش نيز به ياد او باشد. اين فقط آرماني شاعرانه نيست.

قرآن مي‌فرمايد: به ياد من باشيد تا به يادتان باشم ، فَاذکُرُونيِ أذکُرکُم(۲)

گاهي يک شعر حکيمانه آن قدر زيبا است که هيچ چيز ديگري جاي آن را نمي گيرد.:
«إِنّ مِنَ الشِّعرِ لَحِکمَةٌ»؛ همانا بعضي از اشعار، دربردارنده حکمتي عميق است. حافظ رحمه الله در بيتي مي‌گويد:

گرت هواست که معشوق نگسلد پيوند *** نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

يکي از اصحاب امامان خدمت امامش مشرّف شد و گفت: آقا! مي‌خواهم بدانم موقعيت من نزد شما چگونه است؟ فرمود: ببين موقعيت و منزلت ما نزد تو چه اندازه است.

به همان اندازه‌اي که تو به ما اهمّيت مي‌دهي، ما هم به تو اهمّيت مي‌دهيم. به همان اندازه که تو به ياد ما باشي، ما هم به ياد تو هستيم. نمي شود آدمي به ياد خدا نباشد ؛ امّا توقّع داشته باشد که خدا مثل اولياي خاصّ خودش به او توجّه کند.

رابطه‌اي طرفيني است. سر رشته را که تکان مي‌دهد، آن طرف هم تکان مي‌خورد. اگر مي‌خواهي ارتباط محفوظ باشد، کليد ارتباط دست تو است. دکمه توجّه را فشار بده تا بي درنگ ارتباط برقرار شود. راه دوري در پيش نيست؛بلکه توجهي خالصانه کافي است.(۳) اين رابطه‌اي واقعي است.

منابع:
۱- مکيال المکارم ص۲۸۸-۲۸۷
۲-آيه ۱۵۲ سوره بقره
۳-آفتاب ولايت، آيت الله مصباح يزدي صص ۱۵۳-۱۵۱